نیک آهنگ کوثر- اعتیاد به بالاترین

راستش را بخواهید، من به بالاترین معتاد شده‌ام. این اعتیاد، یکی از شیرین‌ترین مشکلات زندگی من شده است. الان که یک ساعتی است که سایت مشکل پیدا کرده، خمار خمارم…حالم گرفته است…به مهدی یحیی‌نژاد پیام می‌دهم که چی شده؟ می‌گوید در حال درست کردنش هستیم…دو باره سر می‌زنم…پیغام روی سایت می‌‌خورد توی ذوقم…502 Bad Gateway…اما واقعا فکر کرده‌اید چند سال پیش که بالاترین را نداشتیم، چه می‌کردیم؟ چک کردن بالاترین تبدیل شده به بالاترین عادت من! ببینم چه موضوعی داغ شده است، بخوانم کدام کامنت‌گذاران داغ کرده‌اند، ببینم چه کسی داغی به دل فردی دیگر گذاشته…«بعضی‌ها داغش را دوست دارند!». بسیاری از ما جزو خانواده بزرگ بالاترین شده‌ایم. یک شبکه بزرگ آنلاین که می‌توانیم مخالف هم باشیم، شدیدا به هم اعتراض کنیم، بگذاریم طرفداران این و آن قضاوت کنند و …ما خیلی از فامیل‌های آنلاین‌مان را آنجا می‌بینیم! خیلی راحت در بالاترین پسر خاله هم می‌شویم (در مورد خانم‌ها نمی‌دانم! احتمالا پسرخاله نمی‌شوند!). اما گر چه هست، می‌توانیم در این جامعه آنلاین، در باره اهداف‌مان، کارمان، نگاه‌مان بحث کنیم. می‌بینیم ایده‌آل‌هایمان چقدر متفاوت است. باز به سایت سر می‌زنم. درست نشده…504 Gateway Time-out خب ادامه می‌دهم… بالاترین باعث شده جماعت سیاسی ببینند مخاطبان به چه چیزهایی حساس هستند؟ تازه اهمیت یک موضوع را زمانی درک می‌کنند که در بالاترین امتیاز آورده! باور نمی‌کنید؟ من با چند نفری از مدیران سابق دولت خاتمی در این باب حرف زده‌ام… مثلا مطلبی را دوست داشتند و ناراحت بودند که چرا مردم امتیاز نداده‌اند! اگر مطلبی امتیاز آورده باشد، ناراحتند چرا جزو بهترین لینک‌ها نیست، اگر جزو بهترین لینک‌ها باشد، چرا به اندازه بقیه امتیاز نیاورده است؟ حالا که بالاترین بالا نمی‌آید، سیاستمداران ما از کجا بفهمند چه چیزی برای جامعه ما اهمیت دارد؟ 504 Gateway